kim są cheruby?

Duchowość to przede wszystkim widzenie. Jest to wyraźnie widoczne w przypadku cherubów, którymi zajmowaliśmy się w poprzednich lekcjach. Jedną z najbardziej niezwykłych cech w cherubach były ich oczy, wyrażające zdolność widzenia wszystkiego, ich dalekosiężną, wszechstronną inteligencję. Kim są cheruby? Przede wszystkim nie są one aniołami, nie są żadnego rodzaju niebiańskimi istotami. Nie ma takich mieszanych stworzeń, które by odpowiadały temu opisowi, ani w niebie, ani na ziemi. Cheruby w sposób symboliczny reprezentują duchowe, Boże pojęcia.
 

Wiemy, że symbole są powszechne we wszystkich częściach świata. Symbolizm jest bardzo rozwinięty. W szczególności dotyczy to świata starożytnego, gdzie wszystko miało symboliczne znaczenie. Bóg zdecydował się przedstawić Swoje ogólne prawdy i duchowe zasady za pomocą wschodnich symboli. To wymaga, aby Ten, który dał symbole, również je zinterpretował. Jeśli Duch Święty w ten sposób przekazał Boże prawdy i zasady, to nie miał zamiaru, żeby te rzeczy były końcem same w sobie. Za nimi kryło się znaczenie i jedynie Duch Święty może je zinterpretować. Zawsze istnieje niebezpieczeństwo przyjmowania tych rzeczy bez interpretacji Ducha Świętego, co prowadzi do mistycyzmu. Stają się one fascynujące jako symbole i wzorce, ale pozostają tylko abstrakcyjnymi pojęciami, bez praktycznego zastosowania i duchowych rezultatów.

W naszym interesie jest, aby pod kierownictwem Ducha Świętego wyciągnąć z tych symboli praktyczną prawdę. Czytając Biblię zawsze powinniśmy - z Bożą pomocą - dążyć do odkrycia w niej aspektów praktycznych. Wszystko to możemy lepiej zrozumieć przyglądając się zasadom cherubów. „A pośród niego było coś w kształcie czterech żywych istot. A z wyglądu były podobne do człowieka, lecz każda z nich miała cztery twarze i każda cztery skrzydła. Ich nogi były proste, a stopa ich nóg była jak kopyto cielęcia i lśniły jak polerowany brąz. Pod ich skrzydłami z czterech stron  były ludzkie ręce; a te cztery żywe istoty miały twarze i skrzydła. Ich skrzydła nawzajem się dotykały; ich twarze nie obracały się, gdy się posuwały, każda posuwała się wprost przed siebie. Ich oblicza wyglądały u wszystkich czterech z przodu jak twarz ludzka, z prawej strony jak twarz lwa, z lewej strony jak twarz wołu, a z tyłu jak twarz orła” (Ez. 1,5-10).

Widzimy, że poza innymi rzeczami, cheruby symbolizują cztery główne cechy. Pierwsza, to duchowe i niebiańskie rządy w stworzeniu widzianym w lwie; druga, to niebiańska i duchowa siła reprezentowana przez woła; trzecia, to niebiańska i duchowa mądrość reprezentowana przez człowieka; i w końcu czwarta cecha, to niebiańska i duchowa suwerenność w całkowitej wolności orła. Te rzeczy, to zasadnicze elementy życia. Cheruby są „istotami żyjącymi”, a są żyjące, gdyż ucieleśniają te zasady. Jeśli przejdziemy teraz do Dziejów Apostolskich, to zobaczymy praktyczny wyraz tego wszystkiego. Człowiek siedzi na tronie, a zasady te działają w Kościele oraz poprzez Kościół.

To jest sedno naszego przesłania. Przesłanie Pięćdziesiątnicy jest żywym przesłaniem. To rządy Boga sprawowane przez Kościół. Pięćdziesiątnica to Boży Syn objawiony przez Ducha Świętego, za pośrednictwem Kościoła. Tutaj, w Dziejach Apostolskich, widzimy absolutny autorytet i rządy nieba - wszechobecny lew. W księdze tej widzimy także wielką siłę, jakby siłę wołu, przed którą wszystko musi ustąpić. Jest tutaj siła, której nie można wytłumaczyć w kategoriach ziemskich. Działa ona przez tych, którzy stali się nikim. Nie mają oni pozycji ani prestiżu, nie mają tytułu ani reputacji. A mimo to przez nich wylewana jest moc, przed którą nic się nie może się ostać. Zła moc staje przeciwko nim i czasem przez chwilę wydaje się przeważać, ale czytajcie, czytajcie do końca. Oto jest siła Nieba działająca w ludziach, którzy w tym świecie są niczym.

Jeśli chodzi o niebiańskie i duchowe poznanie, to jest to bardzo jasne w Dziejach Apostolskich, że ludzie, o których mowa doszli do poznania i zrozumienia pochodzącego wprost z Nieba. Oni źle interpretowali i błędnie pojmowali wszystko, aż do momentu zesłania Ducha Świętego. Wtedy wszystkie ich poglądy i sposób myślenia zostały zrewolucjonizowane. Pojawiło się niebiańskie i duchowe zrozumienie. W końcu, o ile te rzeczy są tak wyraźne w księdze Dziejów Apostolskich, to czwarta rzecz jest jeszcze bardziej zrozumiała. Działanie Ducha Świętego, suwerennego Pana, nie znosi żadnych ingerencji.  Gdyby pojawił się jakiś spór wśród apostołów, Duch Święty przyszedłby i powiedział: „Wymagam całkowitej wolności od waszej tradycji, od waszej interpretacji, od waszych ustalonych dróg. Domagam się absolutnej wolności. Jeżeli nie zgodzicie się z tym i nie pójdziecie za tym, wtedy was opuszczę. Odejdę!”

Dzieje Apostolskie to bardzo praktyczna księga, w której zawiera się to, co symbolizują cheruby w działaniu. Nieodłącznym rezultatem jest życie. Kiedy ustalone są niebiańskie zasady i porządek, wtedy jest też życie. To właśnie jest przesłaniem Pięćdziesiątnicy. Popatrzmy najpierw na cheruby w ogrodzie Eden. Zobaczymy, jak przedstawiają się na różnych etapach dziejów Starego Testamentu. Pierwsze cheruby, które znamy, opisane są w Pierwszej Księdze Mojżeszowej: „I tak wygnał człowieka, a na wschód od ogrodu Eden umieścił cheruby i płomienisty miecz wirujący, aby strzegły drogi do drzewa życia" (l Mojż. 3,24). Jakie jest ich miejsce i funkcja tutaj? Zauważcie trzy rzeczy: 1. Człowiek znajduje się poza ogrodem. 2. Drzewo życia jest wewnątrz ogrodu. 3. Cheruby znajdują się pomiędzy.

Pamiętajcie, że cheruby reprezentują to, co możemy określić jako duchowy element w zarządzaniu stworzeniem, gdyż zawsze odnoszą się do stworzenia. Mając to na uwadze możemy wyraźnie zobaczyć, że powstrzymują grzesznych i upadłych ludzi przed wkroczeniem do miejsca zarządzania. Człowiek został stworzony do zarządzania. Umieszczony został w ogrodzie dla tego właśnie celu - aby zarządzać stworzeniem Bożym; jednak zgrzeszył i został wypędzony, a cheruby, uosobienie niebiańskich zasad zarządzania, stanęły mu na drodze. Jako przedstawiciele Boga w zarządzaniu Jego stworzeniem, pozbawiły go jego miejsca.

Z tego powodu te cztery rzeczy, o których mówiliśmy, charakteryzują i stanowią prawa Bożego Ducha Świętego. Prawa Ducha Bożego są następujące: 1. Niebiański autorytet, zarządzanie. 2. Niebiańska i duchowa siła. 3. Duchowa wiedza, inteligencja, zrozumienie. 4. Niebiańska i duchowa suwerenna wolność.

Człowiek zgrzeszył przeciwko tym prawom Ducha Świętego. Zgrzeszył przeciwko Duchowi Świętemu i te rzeczy stanęły na jego drodze, mówiąc: „nie masz miejsca w Królestwie; nie masz tutaj autorytetu, mocy, poznania ani wolności. Jesteś poza; jesteś wykluczony”. Prawa Królestwa zabroniły nieduchowemu człowiekowi wstępu do tego miejsca. Jest to prawda, do której można odnieść dużą część Pisma. Jako ludzie odpowiedzialni w dziełach Bożych musimy traktować te prawa poważnie. Gdyby były one przestrzegane, Kościół wyglądałby dziś zupełnie inaczej. Skutkiem pogwałcenia tych praw jest okropne nieszczęście. Jedynie ludzie duchowi posiadają prawo, autorytet, poznanie i wolność dotykania spraw związanych z Królestwem Nieba. Ewangelia streszcza się w tym: „Musicie się narodzić na nowo”, „to, co się narodziło z ciała, ciałem jest” i jako takie, jest poza, jest wykluczone. Tak więc cheruby, z powodu praw, jakie ucieleśniają mówią bardzo dosadnie: „wszyscy, którzy naruszają niebiańskie zasady są wyłączeni, nie mogą mieć życia. Jesteście w stanie śmierci - nie ma w was życia”.

Z drugiej strony, cheruby deklarują, że jeśli mamy wejść do Królestwa, które charakteryzuje się wiecznym życiem i zająć zamierzone dla nas przez Boga miejsce zarządzania, musimy być ludźmi duchowymi. Tylko człowiek duchowy może wrócić do przeznaczonej mu funkcji zarządzania dla Boga. „Dałeś mu panowanie nad dziełami rąk swoich” (Ps. 8,7). Pierwsza prezentacja cherubów ma tylko jedno przesłanie: „człowiek, który nie jest duchowy, jest pozbawiony tej funkcji”.

„Odnowienie przesłania Pięćdziesiątnicy” z rozdziału - Duch i życie