dominacja, panowanie nad światem

[Dzisiaj umieszczam jeden z interesujących, a nawet kontrowersyjnych wykładów pastora Berta. Dość długo wahałem się, czy nie lepiej będzie pominąć ten wykład. Zagłębiłem się w lekturę kilku opracowań na temat  teologii dominionizmu, dominacji i chrześcijańskiego rekonstrukcjonizmu . Te teologie zakładają ustanowienie, przywrócenie  przez chrześcijan Bożego Królestwa tu na ziemi do którego powróci Pan Jezus. Tak pojęty dominionizm wyklucza pochwycenie kościoła, a także wiele innych aspektów eschatologii. W takim zrozumieniu jest to nauczanie niezgodne z Pismem Świętym. Pojawia się więc pytanie,  dlaczego pastor Bert uczynił dość wyraźną wzmiankę na ten temat w swoim nauczaniu? Jakiego rodzaju panowanie nad światem miał na  myśli?  Myślę, że chodzi tu o panowanie duchowe, pozyskiwanie ludzi z tego świata dla Bożego Królestwa. Pastor Clendennen, o ile sobie przypominam,  gdzieś w innym miejscu, odcina się od teologii dominionizmu. Trzeba zaznaczyć, że pastor żył w USA, gdzie ta teologia i jej przeróżne odmiany dość skutecznie mącą w głowach wielu wierzących.  Być może ten wykład jest pewnego rodzaju próbą prawidłowego spojrzenia na ideę dominacji.  Myślę też, że sama definicja dominacji i panowania może nam dostarczyć nieco kłopotu.  Słowo „panować” nie oznacza tylko władzy i rządzenia innymi ale też oznacza pozycję; znajdować się wyżej niż coś, być dobrze widocznym; górować nad czymś lub występować, istnieć z dużym natężeniem, w dużym zakresie na jakimś obszarze, w jakimś miejscu lub w jakimś czasie. Natomiast „dominacja” według słownika  języka polskiego oznacza: uprzywilejowaną pozycję, panowanie; przewagę, wyższość, przewagę nad osobą, grupą ludzi lub państwem, umożliwiającą decydowanie o nich według swej woli, oznacza też przewagę ilościową, jakościową lub znaczeniową jednej rzeczy nad inną.  I ja myślę, że my jako chrześcijanie mamy jak najbardziej uprzywilejowana pozycję i powinniśmy posiadać przewagę jakościową i znaczeniową.  O takiej przewadze, dominacji pisze pastor Bert Clendennen w poniższym artykule. Zapraszam do lektury. Autor bloga]

***

Bóg powołał nas, kościół do panowania nad światem. Bóg nigdy nie zamierzył abyś, będąc nowo narodzoną osobą, po prostu umarł, jak zwykły człowiek. Bożym celem dla nas nie jest abyśmy spędzili swoje życie jako nieznaczący urzędnicy w przejściowych przedsięwzięciach. Na samym początku Bóg przekazał Adamowi władzę nad całą ziemią. Bóg uhonorował człowieka dając mu chwałę i cześć i poddał wszystko pod jego stopy. Kiedy Adam zgrzeszył stracił to panowanie, które dał mu Bóg. W ewangeliach znajdujemy myśl o tym, że możemy ponownie odzyskać to panowanie. Obecnie to panowanie nie polega na rozkazywaniu zwierzętom, raczej jest to ubieganie się od pogan naszego dziedzictwa i domaganie się otrzymania w posiadanie całej ziemi. Doktor George powiedział, „prawdziwy imperializm przez imperium przez moralną i duchową suwerenność”  takie jest powołanie kościoła. Jest to blask i panowanie poprzez fascynującą jasność czystego i świętego życia. Takie jest Boże powołanie dla jednostek i dla całego kościoła. Godność chrześcijańskiego powołania jest czymś, czego Adam nigdy nie zaznał.

My jesteśmy partnerami Boga w dziele odkupienia świata. Nasze zadanie to namaścić ludzi w imię Pana do królewskiego życia, do poddania się i do służby dla Króla. Tragedia w większości przypadków dzisiaj polega na braku docenienia naszego wielkiego powołania, często nasze chrześcijaństwo ogranicza się do pójścia na nabożeństwo w niedzielę rano i zajmowanie się swoimi sprawami przez resztę czasu. Spędzamy swoje lata na zajmowaniu się bzdurami. Pełzamy zamiast latać jesteśmy niewolnikami zamiast Królami. Zaledwie kliku ludzi miało misję zdobycia narodów dla Chrystusa. Charles Spurgeon był taką osobą, pan Spurgeon napisał następujące słowa do swego syna: „Nie będę z ciebie zadowolony, jeśli jesteś powołany przez Boga być misjonarzem, a umrzesz jako milioner. Nie będę z ciebie zadowolony, jeśli będąc przygotowany na misjonarza, staniesz się ostatecznie królem.”

Chrześcijańskie powołanie jest najbardziej zaszczytnym powołaniem na świecie, jeśli to odpowiednio zrozumiemy to nasze życie nabierze nowego znaczenia. Nie powinniśmy myśleć o sobie, że naszym powołaniem jest być lekarzem, hydraulikiem lub kimkolwiek innym. Jesteśmy powołani, by być apostołami a wszystko inne wykonujemy po to, żeby jakoś funkcjonować, taki jest Boży zamiar dla naszej służby i pracy, musimy postrzegać siebie jako powołanych do głoszenia ewangelii wszelkiemu stworzeniu, powołanych do czynienia uczniami wszystkie narody i ewangelizowania świata, tak jest to wielkie zadanie ale możliwe. Pytanie brzmi: „Jak poprzez ewangelię świat ma być zdobyty dla Chrystusa w tym pokoleniu?” Odpowiedź jest tylko jedna tylko przez mężczyzn i kobiety, którzy kochają Boga z całych swych serc, a swych bliźnich kochają jak siebie samych. W przeciwnym razie to się nie wydarzy. 

Tylko oddanie i poświęcenie, które wynika z nieśmiertelnej miłości, może wykonać to zadanie. Paweł powiedział, miłość Chrystusa zniewala mnie. Ci, którzy są zniewoleni przez miłość Chrystusa, nie będą uważać żadnej ofiary za zbyt wielką by ponieść ją dla niego. Oni zrobią z powodu miłości do Chrystusa to, czego by nigdy nie zrobili dla światowego zysku. Oni poświęcą się i wyeksploatują się, żeby inni nie byli potępieni, nie poznawszy ewangelii. Dopóki motywacją nie będzie miłość, stan rzeczy będzie nadal beznadziejny. Ale tam, gdzie miłość jest przewodnią siłą, nie ma takiej mocy, która mogłaby powstrzymać działanie ewangelii. My oddamy to, co musimy. A żeby oddać, pójdziemy, gdzie musimy pójść, zrobimy wszystko, cokolwiek musimy zrobić i będziemy tymi, którymi mamy być. Co jest powodem tego, że kierowani miłością świeci sprawiają, że Chrystus staje się znany.

Wydaje się, że Nowy Testament przedstawia sposoby docierania z ewangelią do świata. Pierwszy polega na publicznej proklamacji, to znaczy na głoszeniu ewangelii wszędzie, drugi polega na indywidualnym uczniostwie. Właśnie te dwa sposoby używane są do głoszenia ewangelii, pierwszy sposób był często używany przez Pana Jezusa i apostołów. Gdziekolwiek ludzie się zbierali, pojawiała się sposobność by głosić dobrą nowinę. W ten sposób znajdujemy spotkania ewangelizacyjne w synagogach, na rynkach, w więzieniach, na plażach i brzegach rzek. Dokądkolwiek oni szli wszędzie głosili ewangelie, pilna potrzeba i charakter przesłania nie mogły być ograniczone tylko do tradycyjnych miejsc. Oni szli wszędzie głosząc Chrystusa. Drugiej metody Jezus używał przez prowadzenie osobistego indywidualnego uczniostwa. Używał tej metody w stosunku do dwunastu uczniów. Powołał tę małą grupę ludzi, żeby oni mogli być z nim i żeby ich później wysłać do innych. To są jedyne sposoby, dzięki którym ta ziemia może być zdobyta dla Boga. Jezus dzień po dniu szkolił tych ludzi, pouczał ich na temat praw Bożych, przedstawił im zadanie, jakie jest do wykonania. Poinformował ich o niebezpieczeństwach i trudnościach, które będą napotykać głosząc to przesłanie. Wprowadził ich w osobiste Boże sprawy i uczynił ich swoimi partnerami w Bożym planie. Po szkoleniu (również jako część szkolenia) zostali wysłani między ludzi jako owce między wilki. Wyposażył ich w moc Ducha Świętego, aby szli i opowiadali o powodzie, dla którego przyszedł na ziemię Zbawiciel. Efektywność tej metody została odnotowana przez historię. Oni odwrócili świata do góry nogami dla Jezusa Chrystusa. Apostoł Paweł użył tej metody w stosunku do Tymoteusza. W II Tymoteusza 2:2 czytamy „a co słyszałeś ode mnie wobec wielu
świadków, to przekaż ludziom godnym zaufania, którzy będą zdolni i innych nauczać”.

Pierwszy krok w takim uczniostwie polega na ostrożnym znalezieniu i wybraniu poprzez modlitwę wiernego człowieka. Drugi krok to przekazanie temu wiernemu człowiekowi chwalebnej wizji. Trzeci krok polega na wysłaniu takiego ucznia, aby szedł i czynił uczniami innych. Kiedy ci uczniowie wyjdą by głosić Chrystusa, będą przestrzegać pewnych określonych zasad wynikających ze słowa Bożego, będą mądrzy jak węże i niewinni jak gołębie. Będą szli pod Bożym przywództwem używając Bożej mądrości podczas trudności i wędrówki. Będą łagodni i skromni wobec tych, którzy pójdą za nimi. Nikt nie doświadczy od nich fizycznej przemocy. Będą tylko oddani modlitwie i nieustannemu głoszeniu. Szczególnie będą musieli się wystrzegać polityki tego świata, mąż Boży nie powinien angażować się w polityczne spory rządowe. Jezus nigdy nie głosił przeciwko Rzymowi. Taki człowiek może działać pod każdym rodzajem rządu. Ale tylko do granic, kiedy wymagany jest od niego kompromis, kompromis jego świadectwa, lub zaparcie się Pana. W takiej sytuacji, mąż Boży musi odmówić być posłusznym i poddać się konsekwencją. Jezus powiedział „gdyby z tego świata było Królestwo moje, słudzy moi walczyliby” (Jan 18:36). Uczniowie byli i są ambasadorami Niebieskiego kraju, i jako tacy idą przez ten świat, jako pielgrzymi i obcy, są całkowicie szczerzy w swojej misji, unikają wszelkich podstępów czy wybiegów, odmawiają zaakceptować popularne kłamstwo, które usprawiedliwia dalsze niesprawiedliwe działania. Dla nich tak znaczy tak, a nie znaczy nie. W żadnych okolicznościach nie wybiorą zła, które mogłoby zaszkodzić dobru. Każdy uczeń ma w sobie taką naturę, która raczej umie umrzeć niż zgrzeszyć. Zawsze ich praca zakotwiczona jest w lokalnym kościele, chodzą na żniwne pola tego świata, aby zbierać dusze, ale potem prowadzą do społeczności lokalnego kościoła. Prawdziwi uczniowie są wystarczająco mądrzy, by unikać wplątywanie się w różnego rodzaju światowe układy. Zdecydowanie odrzucają, aby być manipulowanymi przez ludzkie organizacje. Ostatecznie tacy uczniowie muszą unikać rozgłosu. Zawsze muszą trzymać siebie w cieniu z tyłu. Ich celem jest wywyższyć Chrystusa i uczynić Chrystusa znanym. Nie szukają oni dla siebie wielkich rzeczy. Nie ujawniają swojej strategii wrogowi, wiedzą, że niebo będzie najlepszym i najbezpieczniejszym miejscem, gdy otrzymają nagrodę za swoją pracę. To jest Boży sposób zdobycia tego pokolenia.

Szkoła Chrystusa cykl Kościół z rozdziału - Dominacja, Panowanie nad światem