mają władze poznawcze wyćwiczone

W świetle tego, a koniecznie musimy zobaczyć tą prawdę, zobaczymy odkupienie, jako coś o wiele większego, niż tylko nasze zbawienie i pójście do Nieba. W odkupieniu jest ważny przykład. Odkupienie, to nie coś obiektywnego, co jest zrobione dla nas. To też, ale nie tylko to. Odkupienie obejmuje ważny przykład, który musi być wyryty w sercu wierzącego. Tym ważnym przykładem jest życie wieczne. Musimy je zwiastować i ogłaszać. Nie możemy pozwolić, by wchodziło do tego Kościoła coś, co nie jest narodzone na nowo. Jest w nim także kąkol. Jest pełno kąkolu, ale to dlatego, że pozwoliliśmy, by ludzie dodawali Jezusa do tego, czym są. Samo odkupienie jest przykładem życia wiecznego, wyrażonym w przywróceniu nas do miejsca, gdzie Bóg może wykonać w nas to, czego nie mógł dokonać z pierwszym Adamem; czyli dać nam życie wieczne.

Mamy wielkie poselstwo i doświadczamy wielkiej prawdy, „jeśli ktoś jest w Chrystusie, nowym jest stworzeniem...” Jeżeli człowiek narodzi się z Boga, ma świadectwo sam w sobie. Nie potrzebuje, by jakiś pracownik przy ołtarzu przekonywał go, że jest zbawiony. Jeżeli narodzi się z Boga, będzie o tym  wiedział. „po tym Duchu którego nam dał, poznajemy, że w nas mieszka” (I Jana 3:24). Kiedy zostajemy odkupieni, wszystkie wieki świata są usunięte w czasie. Czy to rozumiemy? Wszystkie wieki świata są usunięte w czasie a my znajdujemy siebie, jako istoty wieczne, związane z ponadczasowym Bogiem. Ja nie stanę się istotą duchową, ja tym się stałem, kiedy narodziłem się na nowo. Narodziłem się z góry. Teraz jestem istotą niebiańską. Nie jestem tym, kim byłem, ani tym, kim będę, ale jestem istotą duchową w czasie upodabniania się do obrazu Jezusa Chrystusa. Poprzez sprawcę życia odkupienie w człowieku wierzącym jest progresywne. W Chrystusie odkupienie jest doskonałe. Kiedy ta ważna zasada odkupienia (życie wieczne) wejdzie w nas przez wiarę, wtedy to, co jest doskonałe w Chrystusie, czyli odkupienie, stanie się w nas progresywne, jako sprawca życia. Chrystus jest uświęceniem. Chrystus jest życiem. O nie tylko ma życie. On jest życiem wiecznym. Kiedy wejdzie we mnie, zaczyna się życie wieczne w formie progresywnej. To życie wieczne progresywnie wypiera ze mnie stare życie. Cieszymy się kiedy pełne odkupienie życia rozwija się w nas i rozumiemy, że tak będzie w Duchu, umyśle i ciele, kiedy będziemy podobni do Niego w Jego chwalebnym ciele. To wszystko będzie osiągnięte przez progresywne działanie życia wiecznego w tych, którzy narodzili się z Boga.

Popatrzmy na dwojakie prawo życia. To odkupione życie działa w nas na dwa sposoby. Po pierwsze, to życie działa, by nasze cielesne życie przestało być podstawą społeczności z Bogiem. Wielu ludzi czyni swoje życie cielesne, energię, zasoby, entuzjazm i tym podobne rzeczy podstawą swojej relacji z Panem zarówno w życiu, jak i służbie. Jest to oznaka braku dojrzałości i w końcu doprowadzi do zguby. Przez całe nasze życie musimy się uczyć, co jest z nas, a co jest z Boga. Kiedy wzrastamy i ćwiczymy nasze zmysły duchowe przez wiarę, zdobywamy większe zrozumienie tego, co jest z Boga, a co nie jest z Boga. Popatrzcie na Hebr. 5:14, „pokarm zaś stary jest dla dorosłych, którzy przez długie używanie mają władze poznawcze wyćwiczone do rozróżniania dobrego i złego”. Nie trzeba duchowego rozsądku, by wiedzieć, że cudzołóstwo jest złe, pijaństwo jest złe, przeklinanie jest złe, kłamanie jest złe. Nie o tym tu jest mowa. Mamy umieć rozróżniać między złem i dobrem, między tym, co jest z Boga, a co nie jest z Boga. To jest pierwsze prawo życia wiecznego.

Drugie prawo tego życia jest takie, że po odcięciu starego życia zaczynamy nawet w życiu fizycznym żyć po nowemu. To życie przemienia nas cały czas. Jesteśmy zbawieni i zbawiani. Pełne zbawienie nastąpi, kiedy przyjdzie Chrystus, ujrzymy Go i będziemy do Niego podobni. To prawo życia i mocy jest progresywne. Za każdym razem, kiedy Duch Święty nas dotyka, każde nawiedzenie daje nam siłę i możliwość pójścia dalej. Tak jest przez cały czas, od momentu nawrócenia, aż dotąd, kiedy będziemy do Niego podobni. Kiedy On przyszedł po raz pierwszy, przyszedł nas przekonać, że jesteśmy grzesznikami. Nie przyszedł, by nas potępiać, czy przeklinać, ale przekonać, że jesteśmy zgubieni i przelał Swoją krew. Z przekonaniem On daje siłę do pokuty. „Nikt nie przyjdzie do Mnie, jeżeli go nie pociągnie mój Ojciec”. Z przekonaniem przychodzi siła do pokuty. Nie musisz pokutować. Możesz pozostać zgubiony, ale z przekonaniem przychodzi siła do pokuty.

Z przekonaniem przychodzi siła do wierzenia. „Albowiem łaską zbawieni jesteście przez wiarę, i to nie z was: Boży to dar;” (Efezjan 2:8). Nie jest to sprawa wiary. To nie jest twój problem. Jeżeli będziesz właściwie pokutował, siła do wierzenia przyjdzie. Łaska wiary przyjdzie. Jeżeli doświadczysz mocy wierzenia, to przyjdzie potężna moc nowego stworzenia. To jest ta progresywność życia wiecznego, działającego w tym, kto wierzy i działa. Z nowym stworzeniem przychodzi możliwość napełnienia Duchem Świętym, „Otrzymacie moc, kiedy Duch Święty zstąpi na was” Moc Ducha Świętego przejawia się wtedy, kiedy pozwolimy, by On nas prowadził. Kiedy prowadzi nas Duch Święty, to nasza ścieżka prowadzi w górę do podobieństwa Chrystusa, „jeszcze się nie objawiło, czym będziemy, ale wiemy, że gdy On się objawi, będziemy do niego podobni, gdyż ujrzymy go takim, jakim jest”. Dawid powiedział, „Nie spocznę, aż będę podobny do Niego”. Paweł napisał, „My wszyscy tedy, z odsłoniętym obliczem, oglądając jak w zwierciadle chwalę Pana, zostajemy przemienieni w ten sam obraz, z chwały w chwalę, jak to sprawia Pan, który jest Duchem” (2 Kor. 3:18). Akcent jest tu położony na słowo „oglądamy”. Konieczne jest, byśmy widzieli osobę Chrystusa. Jeżeli oglądamy Go duchowo, jesteśmy przemieniani w Jego podobieństwo, z chwały w chwałę. To nie nasze wysiłki, by być podobnym do Niego, ale jeżeli pozwolimy, by działało to życie, ono zmienia nas w Jego obraz.

„Szkoła Chrystusa” - cykl Osoba Jezusa, z rozdziału - Niebiański człowiek i wieczne życie