Bert Clendennen

Bert Clendennen

wtorek, 5 lipca 2011

wszyscy chrześcijanie są równi w oczach Bożych

Po pierwsze, zauważyliśmy, że jedność polega na tym, iż każdy członek ciała znajduje swoje miejsce w tym ciele i tam funkcjonuje; nie pożądając miejsca innych, lecz wypełniając swoją własną rolę i służbę w ciele Chrystusa. Zauważyliśmy też, że działania zewnętrzne nie są w stanie spowodować jedności, musi ona powstać wewnątrz. Powstaje ona wtedy, gdy w każdym wierzącym znajduje się umysł Chrystusa. Jedność umysłu, według apostoła Pawła, charakteryzowała kościół opisany w Dziejach Apostolskich. Bóg nakazuje nam: „Takiego bądźcie względem siebie usposobienia, jakie było w Chrystusie Jezusie” (Filipian 2:5).

Czytamy z Listu do Filipian 2:5 i 6: „Takiego bądźcie względem siebie usposobienia, jakie było w Chrystusie Jezusie, który chociaż był w postaci Bożej, nie upierał się zachłannie przy tym, aby być równym Bogu”. W poprzedniej lekcji stwierdziliśmy, że jedność Chrystusa z Ojcem jest wzorem do naśladowania. Jest to wzór i przykład tego, jaka powinna być nasza jedność. Jedność Chrystusa z Ojcem objawiała się poprzez Jego tożsamość z Ojcem. Ten werset mówi, że Jezus Chrystus jest Bogiem. W matematyce, nauka o tożsamości jest nauką o tych rzeczach, które będąc wyrażane w odmienny sposób są równe, co do ilości, zawartości i definicji.

Chociaż nie jest to najlepsza analogia do Trójcy, odnosi się jednak do kilku atrybutów trójosobowego Boga. Bóg Ojciec, Syn Boży i Duch Święty stanowią jedno; są równi i mają jednakową tożsamość. Tak samo wszyscy chrześcijanie są równi i mają jednakową tożsamość; ciało Chrystusa, które jest tak niezgłębione w swej jedności jak Trójca. Chrześcijańska jedność wymaga, aby każdy chrześcijanin osobiście wiedział i publicznie wyznawał, iż wszyscy chrześcijanie są równi w oczach Bożych. Nie jest to współczesne zniekształcenie ewangelii Chrystusa, mające na celu podniesienie swojej wartości. Chodzi tylko o to, że chrześcijańska jedność opiera się na zupełnej jedności wszystkich wierzących. Będziemy wpajać w was tę prawdę. Ponieważ wszystko, co powiedziałem w tym cyklu na temat jedności dotyczy tego, czy Bóg zaszczyci nas Swą obecnością czy nie, każdy wierzący poprzez Słowo Boże musi stać się jednomyślny, czyli musi znaleźć się we właściwym dla niego miejscu w ciele Chrystusa. Aby to osiągnąć, a jest to twoim zadaniem jako Bożego starca, musisz zrozumieć, że każdy jeden członek ciała jest równy w oczach Bożych. Każda służba dana przez Boga jest równa w oczach Bożych.

Pomysł, że jeden wierzący mógłby być lepszy niż inny został odrzucony w 12 rozdziale 1 listu do Rzymian. Pomysł, że jeden wierzący mógłby być ważniejszy niż inny wierzący został odrzucony w 13 i 14 rozdziale Listu do Rzymian. Nie mamy czasu by czytać te rozdziały, lecz powinniście je kilkakrotnie przeczytać. Chrześcijańska jedność charakteryzuje się tym, że wszyscy wierzący utożsamiają się z innymi wierzącymi jako równymi sobie w oczach Bożych. Ta równość nie wyraża się w obiektywnych danych osobowych, lecz w subiektywnej, czystej doktrynie. Bóg rzekł, iż jesteśmy równi. Dlatego twierdzimy, że jesteśmy równi, bez względu na okoliczności, które wydają się temu przeczyć. Bez utożsamiania się z Ojcem, Syn nigdy nie mógłby osiągnąć jedności z Nim. Ich jedność nie polegała na rezygnowaniu ze swoich odrębnych urzędów, lecz na jedności istoty, Tak wiec jedność ciała Chrystusa nie jest jednolitością osobowości, służby lub uzdolnień, lecz jednością umysłu, darowaną z łaski przez Boga. Nie oznacza to, że jesteśmy jednakowo uzdolnieni fizycznie lub psychicznie, lecz to, że mamy ten sam umysł. Ta jedność umysłu przekonuje nas, że wszyscy wierzący są równi w Bogu. Nie możemy przeceniać znaczenia jedności, ponieważ jest to warunek zesłania Bożego życia. Muszę również podkreślić, że jako rzecznicy Boga macie obowiązek doprowadzić do tej jedności.

Mówicie, że niektórzy mogą się z tym nie zgodzić. Ja wam mówię, że jeśli właściwie będziecie wypełniać swoją rolę Bożych rzeczników, ludzie albo to zaakceptują, albo odejdą. Jego owce znają Jego głos. Jan powiedział, że od niego odeszli, gdyż nie byli z niego. Jeśli nie byli częścią wizji, musieli odejść. Ci, którzy są z wami, pójdą za wami, gdy będziecie wiernie głosić i zwiastować słowo powodujące, tą jedność. Jeżeli będziecie wierni, ci, którzy nie są z was, odejdą od was. Takie jest Boże błogosławieństwo. Ci, którzy są częścią wizji, pozostaną z wami. Takie utożsamianie, się dokonuje się na cztery sposoby, z których pierwszy jest aktem woli- Obiektywne utożsamianie się Chrystusa; Jego utożsamianie się z Ojcem, któremu jest równy. Nasze utożsamianie się dotyczy innych ludzi, z którymi jesteśmy równi.

Jezus był z natury równy Ojcu; my z natury jesteśmy równi sobie nawzajem. Utożsamianie się Chrystusa z Ojcem umożliwiło Mu utożsamianie się z nami, gdyż tylko Bóg mógł zrozumieć nasze położenie i był w stanie temu zaradzić. Chrystus musiał się z nami utożsamić, aby nas wybawić. Dokonał tego poprzez wyzbycie się samego Siebie. Był to akt jego woli. Wymowa i znaczenie czasownika „wyparł” użytego w Liście do Filipian 2:7 „Lecz wyparł się samego siebie, przyjął postać sługi i stał się podobny ludziom; a okazawszy się z postawy człowiekiem,” wskazuje na to, że Chrystus zrobił to z własnej woli. Jezus Chrystus przyjął na siebie odpowiedzialność za odkupienie nas. Nie było w Nim nic takiego, co zmuszałoby go do takiego poświęcenia. On nie popełnił grzechu. Przyjął to jako Swoją moralną odpowiedzialność.

Takie jest znaczenie Listu do Hebrajczyków 2:14-18. „Skoro zaś dzieci mają udział we krwi i w ciele, więc i On również miał w nich udział, aby przez śmierć zniszczyć tego, który miał władze nad śmiercią, to jest diabła, i aby wyzwolić wszystkich tych, którzy z powodu lęku przed śmiercią przez cale życie byli w niewoli. Bo przecież ujmuje się On nie za aniołami, lecz ujmuje się za potomstwem Abrahama. Dlatego musiał we wszystkim upodobnić się do braci, aby mógł zostać miłosiernym i wiernym arcykapłanem przed Bogiem dla przebłagania go za grzechy ludu. A że sam przeszedł przez cierpienie i próby, może dopomóc tym, którzy przez próby przechodzą”.

„Szkoła Chrystusa” - cykl Jedność Kościoła,  z rozdziału – Chrześcijańska jedność

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz