Były to cechy dojrzałego kościoła. Skoro to, co było napisane do kościoła dotyczyło również rodzin, więc naturalną koleją rzeczy poziom dojrzałości chrześcijańskich rodzin określa stopień ich wiary, nadziei i miłości wyrażanej przez tę rodzinę. Szczególnie ze strony taty, mamy i starszych dzieci. W jak i sposób rozpoznajemy te cechy w nas samych i w naszych dzieciach? Wiara jest zdolnością do wierzenia Bogu, ufania Mu w każdej sytuacjï i trwania w tym przez cały czas. Jest to pozostanie wiernym w dobrych i złych czasach, nie wątpiąc w Jego miłość i troskę, trzymanie się Boga gdy dotknie nas tragedia, gdy panuje chaos i wszystko inne zawodzi. Wiara jest pewnością tego, czego się spodziewamy i przeświadczeniem o tym, czego nie widzimy. Wiara, ta szczególna cecha dojrzałego zboru jest również cechą dojrzalej rodziny, skoro to co było napisane do zboru dotyczyło również rodziny. Drugą cechą dojrzałej rodziny jest nadzieja. Nadzieja związana jest bardziej z naszym wiecznym przeznaczeniem, choć jest ściśle powiązana z wiarą. Odzwierciedla stałość, doktrynalną stabilność, niezachwianą wiarę w fakt, że Jezus powróci. To wywołuje nadzieję. Miłość określana jest jako podobieństwo do Chrystusa. Zawiera w sobie wszystkie te cechy, które charakteryzowały Pana Jezusa - szczególnie gdy chodził wśród ludzi.
W 1 Liście do Koryntian 13:4-8 czytamy, że miłość jest cierpliwa, miłość jest dobrotliwa, nie zazdrości, nie jest chełpliwa, nie nadyma się, nie postępuje nieprzystojnie, nie szuka swego, nie unosi się, nie myśli nic złego. Miłość nie raduje się z niesprawiedliwości, ale raduje się z prawdy. Wszystko zakrywa, wszystkiemu wierzy, wszystkiego się spodziewa, wszystko znosi. Miłość nigdy nie ustaje. Wiara, nadzieja i miłość są cechami dojrzałego kościoła i dojrzałej rodziny. Uderzający przykład dojrzałości domu w Nowym Testamencie pojawia się w Liście, który Paweł napisał z więzienia w Rzymie do Filemona, człowieka mieszkającego w Kolosach, którego Paweł nazywa „drogim przyjacielem i współpracownikiem” . Ciekawe, swoje pozdrowienia zaadresował także „do zboru, który jest w domu Filemena”. Zauważcie o co chodzi Pawłowi w wersetach 4 do 7: „Dziękuję Bogu mojemu zawsze, ilekroć wspominam ciebie w modlitwach moich, słysząc o miłości twojej i o wierze, jaką pokładasz w Panu Jezusie, i masz do wszystkich świętych, aby wiara twoja, którą wyznajesz wespół z nami, pogłębiła poznanie wszelkich dobrodziejstwo, jakie mamy w Chrystusie. Miałem bowiem wielką radość i pociechę z miłości twojej, ponieważ serca świętych przez ciebie, bracie, zostały pokrzepione.”
Będąc głową swego domu, będąc miłującym ojcem i mężem, jego przykład podobieństwa do Chrystusa miał wpływ na całą rodzinę. Szczególnie ojciec reprezentuje w domu Boga. W czasach Nowego Testamentu korespondencja kierowana bezpośrednio do głowy rodziny oznaczała kierowanie jej do całej rodziny. Paweł w rzeczywistości dziękował Bogu za dojrzałość w całym domu Filemona. Ponieważ to, co by co napisane do lokalnych zborów dotyczyło indywidualnych rodzin, cały Nowy Testament, a szczególnie Listy Nowego Testamentu służą jako wskazówki odnośnie życia rodzinnego. Co z cechami chrześcijańskiej dojrzałości? Jak twoja rodzina - moja rodzina - wypada na tym tle? Często mówimy, że mamy „nowotestamentowy kościół”, a co z „nowotestamentowym domem”? Kiedy twoje dzieci naprawdę zauważyły twoją wiarę? Sprawdź siebie! Jaka jest pierwsza rzecz którą czynisz, gdy przechodzisz kryzys? Czy narzekasz, szemrasz, załamujesz się i atakujesz innych (nawet Boga)? Czy denerwujesz się, irytujesz? Czy martwisz się i trapisz? Czy może najpierw zwracasz swój wzrok na niebo i modlisz się? Czy demonstrujesz ufność Bogu, w przeświadczeniu, że On nad wszystkim czuwa i współdziała we wszystkim ku dobremu z tymi, którzy Go miłują (Rzymian 8:28)?
Twoje dzieci, twoja żona, przypatrują się twoim czynom – pozytywnym i negatywnym. Czego się uczą? Czego twoje dzieci (i sąsiedzi) dowiadują się o twojej wierze, obserwując twój styl życia? A co z nadzieją? jako rodzic, jak bezpieczny jesteś w Chrystusie? Jaki jest najważniejszy cel twojego życia – ten świat, czy przyszły? Jak odnosisz się do powtórnego przyjścia Chrystusa? Czy w świetle tego przyjścia żyjesz dzień za dniem? Jaka jest twoje postawa względem tych, którzy nie znają Chrystusa? Czy uważasz ich za „ludzi bez nadziei”? Czy może zależy ci na nich? Czego dowiadują się twoje dzieci (i sąsiedzi) na temat twojej nadziei obserwując twój styl życia? Co z twoją miłością? W jaki sposób okazujesz swą miłość względem Boga? Jaką miłość macie względem siebie jako mąż i żona? Jaką miłość okazujecie swoim dzieciom? Jak inni odbierają wasze podobieństwo do Chrystusa obserwując waszą cierpliwość, dobrotliwość, pokorę, troskę, wrażliwość, bezinteresowność, temperament, przebaczenie i czyste motywy? Czego dowiadują się twoje dzieci (i sąsiedzi) na temat twojej miłości obserwując twój styl życia? Przykład ojca, tak jak u Filemona, jest nieodzownym elementem chrześcijańskiej komunikacji w rodzinie. Jego postawa stanowi fundament na którym budowana jest jedność.
Bożym doskonałym planem jest, aby głowa domu. mąż i ojciec był przede wszystkim odpowiedzialny za przewodzenie swojej rodzinie i nadawał ton duchowemu rozwojowi. W przypadku gdy mąż i ojciec jest niewierzący (tak jak było w domu Tymoteusza), matka musi przejąć obowiązek demonstrowania swoim przykładem Jezusa Chrystusa dla dzieci i niezbawionego męża. Nie wszyscy niezbawieni mężowie i ojcowie są źli. Niektórzy z nich bardziej się troszczą i miłują niż niektórzy cieleśni chrześcijanie. Bądźcie więc ostrożni wydając sądy. Nawrócenie nie czyni cię automatycznie efektywnym liderem swojego domu. Jednak wraz z doświadczeniem, wraz z okazywaniem wiary, nadziei i miłości stworzymy dom nowotestamentowy, a także kościół nowotestamentowy. Kościół to nie miejsce do którego chodzę, kościół jest tym, czym ja jestem. Co innego kiedy ja idę do kościoła, a co innego kiedy biorę kościół ze sobą do domu.
Szkoła Chrystusa” - cykl Kościół, z rozdziału – Dom jako Kościół
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz