Jesteśmy szafarzami ewangelii. Niektórzy ludzie nigdy o niej nie usłyszą, jeśli nie usłyszą od ciebie. Zbór, którego pastorem jesteś, nie będzie bardziej misyjny niż ty sam. Ludzie nie będą mieli większego pragnienia szukania zgubionych niż ty. Jeżeli ty nie dbasz o to czy usłyszą czy nie, twój zbór również nie będzie o to dbał. To jest takie proste. Jesteśmy szafarzami.
Na końcu, przyjrzyjmy się szafarzowi i jego posiadłościom materialnym. To odzwierciedla wszystko. Przez wiele lat jako pastor obserwowałem to bardzo dokładnie i widziałem związek pomiędzy dawaniem, a stosunkiem do Boga. Zauważyłem, że ci, którzy nie przynosili dziesięciny i ofiar do domu Bożego, byli bardzo niestali. Próbowali być duchowi, imitując coś duchowego. Ponieważ byli kiepskimi szafarzami tego, co otrzymali od Boga, zawsze chcieli być na widoku publicznym, mówić językami, prorokować i próbowali nadrabiać to, czego im brakowało. Wszystko ma tutaj swoje odbicie. Jeżeli, tak jak bogaty młodzieniec, jestem zbyt chciwy by oddać coś Bogu, to znaczy że naprawdę nie znam Boga. Jeśli jesteś jedną z owiec Boga, nie tylko słyszysz Jego głos, ale go znasz. Jeśli pastor wiernie głosi ewangelię, ten mąż i ta niewiasta którzy nie wspierają ewangelii, świadomie grzeszą przeciwko Bogu i nigdy tak naprawdę nie narodzili się na nowo. Gdy głoszona jest ewangelia dawania, prawdziwa owca będzie dawać. Jeśli nie słyszą, pastor odpowie za to przed Bogiem. Jeśli słyszą, ciąży na nich odpowiedzialność za to, czego się dowiedzieli. Człowiek, który po usłyszeniu nie przynosi dziesięciny Bogu, świadomie buntuje się przeciwko Bogu lub nigdy Go nie poznał.
Pewien pastor opowiedział mi o artykule z czasopisma Pentecostal Evangel, w którym napisane było, iż tylko 29% członków zborów oddaje dziesięcinę. Potem dodał taki komentarz: „Bracie Clendennen, gdyby wszyscy chrześcijanie dawali, byłoby dość pieniędzy na wszystko”. Moja odpowiedź była następująca: „wszyscy chrześcijanie oddają dziesięcinę. Człowiek który chodzi do kościoła, słyszy ewangelię i nie oddaje dziesięciny, nie zna Boga”. Skoro należymy do Boga, wszystko co mamy należy do Boga. To oznacza, że jeśli wiemy, iż jesteśmy szafarzami, nie trudno będzie nas przekonać o naszym szafarstwie rzeczy materialnych. Jest to poważne oskarżenie przeciwko ludziom, którzy twierdzą, że znają Boga, a jednak Bóg nie może mieć udziału w tym, co posiadają. Bogaty młodzieniec odrzucił daną mu przez Chrystusa propozycję życia wiecznego, gdyż tak bardzo umiłował swe bogactwo, że nie mógł z niego zrezygnować.
Bóg jest Bogiem prawa i łaski, lecz zasadniczo, jest Bogiem prawa. Chcę znów przeczytać fragment z 3 Księgi Mojżeszowej 27:30 i 32 „Wszelka dziesięcina z płodów ziemi, czy to z plonów polnych, czy z owoców drzew, należy do Pana. Jest ona poświęcona Panu. Wszelka dziesięcina z bydła i z trzody, wszystko, co przejdzie pod laską pasterską, co dziesiąte będzie poświęcone Panu”. Jezus mówi: „na mównicy Mojżeszowej zasiedli uczeni w Piśmie i faryzeusze” (Mateusza 23:2). Umieścił ich tam, gdzie jest ich miejsce. „Wszystko więc, cokolwiek by wam powiedzieli, czyńcie i zachowujcie, ale według uczynków ich nie postępujcie; mówią bowiem, ale nie czynią” (werset 3). Bóg jest Bogiem prawa. Widzimy to wyraźnie w Piśmie Świętym: On jest Bogiem prawa kosmicznego. Planety poruszają się dokładnie po swych orbitach (1 Mojżeszowa 1:1,14). Jest Bogiem praw przyrody. Wszystkie istoty wydają potomstwo według swego rodzaju (1 Mojżeszowa 1:1). Jest Bogiem praw fizycznych (Psalm 103:3). Jest Bogiem praw społecznych. Dziesięć Przykazań jest kamieniem węgielnym każdej dobrze zorganizowanej społeczności (2 Mojżeszowa 20:1- 17). Jest Bogiem praw moralnych. „...co człowiek sieje, to i żąć będzie” (Galacjan 6:7). Jest Bogiem prawa odkupienia (Jana 3:16). „Albowiem tak Bóg umiłował świat, że Syna swego jednorodzonego dał, aby każdy, kto weń wierzy, nie zginął, ale miał żywot wieczny”. Jest Bogiem prawa szafarstwa, „Dziesięcina jest poświęcona Panu”.
„Szkoła Chrystusa” - cykl Szafarstwo – rozdział Szafarstwo
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz